"Τα παιδιά δεν θέλουν δώρα..."

Όλοι έχουν ανάγκη από δώρα. Μικροί και μεγάλοι. Δώρα χειροπιαστά και δώρα καρδιάς. Επειδή όμως τις μέρες που πλησιάζουν επικεντρωνόμαστε όλοι οι μεγάλοι στα δώρα κυρίως των παιδιών, σας αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, που αξίζει να το διαβάσετε. Τα παιδιά λοιπόν δεν θέλουν δώρα:

• Ειδικά αν αυτά τα δώρα είναι λούτρινα ζωάκια (ίσως το πιο άχρηστο δώρο στην ιστορία της ανθρωπότητας: the dust collectors) ή ρούχα (εκτός αν το παιδί έχει ήδη μπει στην εφηβεία).
• Βασικά, αυτό που κάνει ένα μικρό παιδί ευτυχισμένο είναι οι λάσπες, οι πέτρες, η άμμος, τα ξύλα και οι σανίδες, το χώμα, το νερό, και πάνω από όλα, η αταξία.
• Θυμάμαι τους ευκάλυπτους που σκαρφαλώναμε, το χορτάρι που ξαπλώναμε ή κρυβόμασταν, τις πέτρες που χρησιμοποιούσαμε για να ισιώνουμε τις παλιές πρόκες και μετά για να τις καρφώνουμε στα καδρόνια για να φτιάξουμε "την σπηλιά μας", είναι κάτι που τα παιδιά μας δύσκολα θα βρουν στον πολίτικαλυ κορέκτ κόσμο που φοβάται να μιλήσει, πόσο μάλλον να σκαρφαλώσει σε δέντρο.
• Έχοντας αυτά υπόψιν και προσπαθώντας να σκεφτώ τι να αγοράσω για τα δικά μου παιδιά, κατέληξα ότι υπάρχουν 4 κατηγορίες παιχνιδιών:

1.    Αυτά που τα κοιτάς: Όλα τα προϊόντα των χαρακτήρων παιδικών ταινιών, είναι μόνο για να τα βλέπεις. Δεν προσφέρουν καμία απόλαυση στο παιδί γιατί ακόμα και όταν κάνει επίδειξη στους φίλους του στο νηπιαγωγείο, σίγουρα κάποιος άλλος θα έχει τα ίδια, ή το παιδάκι μας θα είναι αντιπαθητικό στους συνομήλικούς του, όπως όλοι όσοι κάνουν επίδειξη. Άλλωστε το ίδιο το παιδί θα το κοιτάξει για λίγο, και μετά θα συνεχίσει να βαριέται γιατί πόση ώρα μπορείς να κοιτάζεις ένα τραινάκι ή το μαξιλάρι κεραυνός μακουήν χωρίς να πλήξεις θανάσιμα?

2.    Αυτά που υποδύεσαι ρόλους: Μπορεί να είναι το οτιδήποτε, αρκεί το παιδί να εμπνευστεί να "κάνει" κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό του. Ένα μπλε σκουφί μπορεί να το μετατρέψει σε μάγο, σπάιντερμαν ή οτιδήποτε άλλο. Καπέλα, ραβδιά, ένα ύφασμα για μπέρτα είναι αντικείμενα που ένα παιδί μπορεί να χρησιμοποιήσει για να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. 

3.    Αυτά που χαλάνε και ξαναφτιάχνονται: Όχι κατασκευές. Όταν λέω να ξαναφτιάχνονται εννοώ σαν κάτι διαφορετικό. Πλαστελίνες, τουβλάκια, κύβοι, όλα αυτά αξίζουν το βάρος τους σε χρυσάφι. Είναι τα μόνα παιχνίδια που ακόμα εξάπτουν την φαντασία των δικών μου παιδιών και ακόμα έχουν κι άλλες ιδέες, τέσσερα χρόνια μετά. Εκτός από την φαντασία τους που λύνει τα φρένα και απογειώνεται, είδα ότι είναι και πιο ήρεμα στο τέλος της ημέρας, πιο γαληνεμένα, σαν να πήγαν όντως σε όλα αυτά τα μέρη και να έκαναν όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα, και τώρα να γυρνάνε αποκαμωμένα σπίτι σε μένα...

4.    Τα παιχνίδια σκέψης: Είναι παιχνίδια επιτραπέζια, που παίζονται σε κατάσταση ηρεμίας. Αρκεί να είμαστε σίγουροι ότι το παιδί μας είναι τύπος που του αρέσει να κάθεται στο ίδιο σημείο για κάμποση ώρα.

• Τώρα, υπάρχουν και δύο ακόμα υποκατηγορίες: α) αυτά που παίζει μόνο του το παιδί, ή έστω με το αδερφάκι του και β) αυτά που παίζει μαζί με τους γονείς. Πολλές φορές χρειάζεται να δώσουμε το "εναρκτήριο λάκτισμα" στη φαντασιακή ενέργεια του παιδιού. Αν δηλαδή καθήσουμε μαζί του και φτιάξουμε το πρώτο πυργάκι ή το πρώτο σαλιγκάρι από πλαστελίνη μετά από λίγο καιρό από μόνο του θα τρέξει να πιάσει τις πλαστελίνες όταν του έρθει μία ιδέα. Είναι πιο αποτελεσματικό να έχει παιχνίδια από όλες τις κατηγορίες παρά να επιμείνουμε μόνο στα μορφωτικά παιχνίδια ή μόνο στα επιτραπέζια, γιατί η μονοτονία θα μετατρέψει ακόμα και το πιο παιδαγωγικά προσεγμένο παιχνίδι σε σκουπίδι κάτω από το παιδικό κρεβάτι.
• Επίσης, είναι προσωπική μου άποψη από δικές μου εμπειρίες, ότι είναι αδύνατον να υπάρξει δημιουργικό παιχνίδι που να είναι τακτικό. Οπωσδήποτε θα γίνει ατσαλιά και θα αξίζει τον κόπο, και θα ήταν κρίμα να σκοτώσει κανείς τη διασκέδαση ενός παιδιού για να μην λερώσει το τραπεζομάντηλο. Προσωπικά, αυτό που κάνω όταν τα πιάνει το δημιουργικό τους, είναι να στρώνω τα πρόχειρα τραπεζομάντηλα, να τα κατευθύνω προς μία συγκεκριμένη μεριά που δεν έχει χαλί κάτω από το τραπέζι και μετά το πέρας των δημιουργικών δραστηριοτήτων να τους ζητώ να συμμαζέψουν το χάλι που δημιουργήσανε.
• Όσο καλό κι αν είναι το παιχνίδι, σίγουρα θα καταλήξει στα αζήτητα αν δεν το παίξετε μαζί του, ειδικά αν είναι μοναχοπαίδι. Τα παιδιά θέλουν απροσδιόριστη ποσότητα γονικής παρουσίας, που διαφέρει από παιδί σε παιδί αλλά όσο χρειάζεται πρέπει να το έχει. 
• Κανένα παιχνίδι δεν το κάνει αυτό εκτός από τον υπολογιστή ή τα τύπου νιντέντο, αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο για το μυαλουδάκι του, γιατί με αυτά ούτε υποδύεται ρόλους, ούτε ξαναφτιάχνεται, ούτε η φαντασία του δουλεύει μιας και όλα είναι έτοιμα μπροστά του, ούτε σκέφτεται πραγματικά. Ωστόσο, επειδή το σύνδρομο στέρησης μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα, ξέρω κάποιους που ναι μεν αγόρασαν τέτοια παιχνίδια για τα παιδιά τους, αλλά έβαλαν λογικούς περιορισμούς στη χρήση τους, όπως όχι περισσότερο από μία ώρα την ημέρα, ή κάτι παρόμοιο, κάτι που τα παιδιά δέχθηκαν εύκολα. 

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΕΝ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗ ΓΟΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!

(ΠΗΓΗ: ΤΡίΤΟ ΚΑΖάΝΙ ΑΡΙΣΤΕΡά)